شاید هیچگاه مانند این روزها اهمیت چهره و نگاه را در تعاملات اجتماعی حس نکرده باشیم. درست است که ما در هنگام تعاملاتمان با یکدیگر حرف می‌زنیم و صدا است که بازیگر اصلی است اما چهره و حضور دیگری است که به این تعامل معنا می‌دهد. درست است که با یک تلفن، یک تماس تصویری و... با هر فرد در هر جای دنیا می‌توان تماس داشت و صدایش را شنید و حتی تصویرش را دید اما دوری و نزدیکی انگار هیچ ربطی به صداها و تصاویر مجازی ما ندارد. دوری و نزدیکی یعنی دوری و نزدیکی چهره‌ها و بدن‌های ما از یکدیگر. وقتی کسی از تو دور است حتی اگر هر روز صدا و تصویرش را هم بشنوی و ببینی باز هم از تو دور است. معنای زندگی ما و تعاملات ما با نزدیکتر شدن ما ممکن است. این روزها همه چیزمان مجازی شده است و حالا هم یلدای مجازی، یلدای مجازی هر چه می‌خواهد باشد، اما آن چیزی که پیوندهای احساسی و غیر رسمی ما را ممکن می‌کند نمی تواند باشد. مجازی بودن شاید به درد جلسه‌ای رسمی و کوتاه بخورد، شاید با هزار عیب و ایرادش بتواند کار آموزش را هم تا حد کمی راه بی‌اندازد، اما مجازی شدنِ پیوندهای انسانی و اجتماعی یعنی منهدم شدنِ زندگی و پیوندهای اجتماعی ما. البته معنای این حرف‌ها این نیست که بی‌خیال بیماری بشویم و بی توجه به مسئلۀ مرگ و زندگی مهمانی‌هایمان را برگزار کنیم. مسئله بر سر فهم بن بستی است که در آن گیر افتاده‌ایم و فهم معنای زندگیِ اجتماعی و پاسداری از آن.
.

.
#یلدای_مجازی
#یلدا_مبارک
#یلدای_مجازی_۹۹
#دانشگاه_علم_فرهنگ #معاونت_دانشجویی_فرهنگی
#فرهنگی
#دانشجو
#ترم_بالایی
#یلدا